De introductie van de Ninja H2R met supercharger verzorgde voor Kawasaki niet alleen maar aardige verkoopcijfers, maar vooral een enorme imagoboost. Binnen no-time was de H2 hèt exclusieve kanon, wat door de mainstream media direct tussen luxe supercars en exclusieve motorfietsen werd gezet. De uitstraling klopte, de prestaties ook, maar vooral de aanwezigheid van een supercharger bleek een zeer indrukwekkende factor, nog voor er ook maar een meter mee gereden was. Daarna verscheen er met de H2 SX een tourversie, terwijl er op dezelfde basis nu de 2020 Kawasaki Z H2 als naked bike wordt gelanceerd. Sinds het verdwijnen van de Suzuki B-King zijn er in dit segment geen concurrenten, wat Kawasaki nog meer ruimte geeft om de Z H2 neer te zette als de “dikste” naked ooit. 

Uitrusting
Qua techniek en uitrusting biedt de Kawasaki echt veel waar voor zijn geld: een 1000cc motorfiets met supercharger, maar dan voorzien van een opvallend uiterlijk, KTRC (traction control), KCMF (Cornering Management), KIBS (ABS), KLCM (Launch Control), Power Modes, KQS (quick shifter) en cruise control. Qua afwerking scoort de Z een dikke voldoende, maar het oogverblindende niveau van de H2R haalt hij op de kleinste puntjes niet helemaal, al was het maar omdat de stickers op de kuip niet onder de lak zitten. De wat grove lasnaden op het rode frame staan op de een of andere manier wel goed op deze grote, sterke machine, net als de massieve voorkuip er goed op past. Qua buizenframe worden toeschouwers overigens iets gefopt: op een afstand lijken er meer framebuizen te zijn, maar dit zijn stickers op de tank en  de kuip. Het allerbelangrijkste van het uiterlijk is toch wel dat direct duidelijk wordt dat hier een speciale machine staat.

Niet 
Voor alle duidelijkheid: de Z H2 is absoluut niet vergelijkbaar met sportieve nakeds als de SuperDuke, MT-10, Tuono, Streetfighter of de eigen Z1000. Dat zijn veelal gestripte racemotoren, die (in vergelijking met de Z H2) nerveuze bochtenvreters zijn. Dat blijkt vooral op het handling-circuit vlakbij de Las Vegas Motorsport Speedway. Hier gaat het op de Z H2 héél makkelijk hard, maar al heel snel komen we op het politie-oefencircuit zaken als bodemspeling, gewicht, framestijfheid, grip en een enthousiast ingrijpend ABS tegen. De beweging aan de voorkant, glijdende achterkant, schrapende voetsteunen en spannende rempunten leveren volop stoere rijsensaties op, maar je gaat er niet harder van. Als we ons dan verplaatsen naar de daadwerkelijke oval van het beroemde circuit, valt alles pas volledig op zijn plaats. Hier draait het immers om rechtuitstabiliteit, strakke lijnen in lange bochten en vooral pure, ongefilterde acceleratie. En juist dat heeft de Z H2 in bizarre hoeveelheden aan boord.

Buitenbaan
De Las Vegas Motorsport Speedway is geen echte ovaal, maar eerder een soort platte driehoek. Tweeënhalve kilometer met drie bochten dus, waarvan er twee flink de hoek omgaan, met een flinke verkanting van meer dan 10 graden. We vertrekken steeds vanuit een zijlusje, dus komen in de eerste of tweede versnelling de knik naar de kombaan op. Dan vol op het gas, strak langs de zijmuur. In de eerste vier versnellingen komt het voorwiel wat los, waarbij het voorwiel door de tractiecontrole keurig omlaag wordt gehouden, maar niet genoeg om het machtige gevoel van power weg te filteren, daarvan blijft er zat over. Dan in vijf de eerste bocht in, een rare sensatie op de kombaan. Daar is het vooral zaak je zoveel mogelijk op de exit te concentreren, om met zoveel mogelijk snelheid het rechte stukje op te accelereren. Vooral hier voel je vanaf zo’n 6000 toeren de enorme brute kracht, wàt trekt deze machine zeg, echt bizar!

Wel
Voor bocht drie kom je met de hoogste topsnelheid aanknallen, het lukt me om maximaal 254 te doen. Dan hoog insturen, om wat lager de bocht rond te maken met zo’n 200 per uur. Harder kan zeker, zo bewijzen collega’s die meer lef hebben, maar de betonnen rand aan de zijkant ziet er zo onvergeeflijk uit, dat het vooral angst inboezemt. Aan de Z H2 ligt het zeker niet, want die geeft geen kik. Dat volgende week hier met Nascar’s met meer dan 300 kilometer per uur als gemiddelde rondetijd voorbij schieten, lijkt gekkenwerk, maar qua stabiliteit kan de Z zeker meedoen, alleen bij het schakelen voel je even het stuur flink bewegen.
Dan tegen de zon in wat zenuwachtig wachten tot je weer wat ziet. Naar links de diepe vouw in tussen de oval-verkanting en het platte binnenterrein, dan met nogal wat beweging aan de voorkant de korte bocht in z’n één weer uit en daarna begint het allemaal weer opnieuw. De conclusie van de handling course wordt volledig bevestigd: klein bochtenwerk en hobbelige toon vooral beperkingen, maar zo gauw het om pure, indrukwekkende acceleratie en stabiliteit gaat, voelt de Z H2 met zijn compressor waanzinnig gaaf aan. Hier legt Kawasaki de basis voor deze Z als imagobouwer, als indrukwekkende machine om mee te pronken, maar ook als stoplichtsprinter en snelheidsduivel op de rondweg rondom de grote stad.

Buitenweg
Als we de volgende dag een ontspannen rit door de woestijnachtige omgeving rondom de glamourstad maken, blijkt de grote naked een verrassend fijne motorfiets voor het Amerikaanse landschap. De gasopname van de injectie is echt prima, schakelen gaat keurig en ook de remmen zijn hier verrassend goed. De zithouding is iets voorover gericht en met redelijk sportief opgetrokken en wijd uitgespreide knieën is die best actief. Het gebrek aan windbescherming merken we amper door de strenge verkeersregels en lage snelheidslimieten, maar als je nu persé toch lange ritten op een naked wil maken, dan is het best uit te houden, al zou je je dan misschien een iets rechter opstaand flyscreen kunnen voorstellen. Deze Kawasaki staat standaard op prima banden, met de Pirelli Diablo Rosso III heb je voldoende grip in alle omstandigheden, waarbij de harde compound in het midden van de achterband voor iets meer levensduur moet zorgen. Iets, want dat je banden gaat verslijten staat vast, want elke bocht-uit moet je gewoon even aanzetten om de trekkracht te ervaren. De strenge Amerikaanse verkeerswetgeving neemt niet weg dat je, als er geen State Troopers in de buurt zijn, steeds héél even vol op het gas gaat, om die sensationele trekkracht goed te voelen. Daarna is het dichtdraaien van het gas minstens zo leuk, omdat dan die bijzondere “chirp” geluiden vanuit de supercharger komen.

Conclusie
Met 200 PK en 137 Nm is de Z H2 niet eens meer de sterkste naked bike van dit moment, maar de supercharger geeft hem iets wat qua rijsensatie en imago door geen enkele andere motorfiets kan worden geëvenaard. Die “over the top“-uitstraling wordt nog flink versterkt door het massieve uiterlijk en (vooral) het schitterend ogende groene frame, wat dus wel weer 650 euro meer kost. Omdat de Z relatief gunstig geprijsd is, kan dat er best bovenop, waarna je nog steeds erg veel waar voor je geld krijgt. De locatie voor deze persintroductie klopt dan ook volledig: de show van Las Vegas, de rechte wegen en luie bochten erbuiten, maar ook de extreme prestaties van de ovale racebaan. De show is er dus absoluut, maar er is ook “go” genoeg om bij het stoplicht, op de boulevard of op een leeg stuk snelweg even te demonstreren wat je in huis hebt. En dat is nogal wat. Dat je daarnaast ook nog prima ontspannen motorritjes over buitenweg en highway kunt maken, is daarbij pure winst.

Tekst: Iwan van der Valk. Fotografie: Kawasaki / Double Red – Ula Serra

Technische gegevens/prijs 2020 Kawasaki Z H2