De specificaties van de H2 zijn op papier niet heel bijzonder voor een superbike, maar wat natuurlijk wel gelijk opvalt zijn de supercharger en het hoge koppel. Het uiterlijk van de H2 springt direct in het oog, hiermee laat de Kawasaki zien het bij deze motor over een compleet andere boeg te gooien. Iedere blik op de motor laat je weer tot een andere bijzondere ontdekking komen; de luchtinlaat richting de supercharger die “verbloemd” als kuipwerk enkel aan de linkerkant aanwezig is, het verbluffende “mirror chrome black” lakwerk, het strak gelaste buizenframe, de enkelzijdige achterwielophanging, de grote 330mm voorremschijven en de extreme hoeken van de kuip. Ieder detail klopt en is perfect afgewerkt.

Zodra je op de motor stapt voelt het net of je op een ruime Superbike stapt, de zithouding is boven verwachting sportief, samen met de Bridgestone RS10 banden stuurt Kawasaki je toch eerder de Superbike kant op dan de verwachte stijl van een hogesnelheids-motorfiets als bijvoorbeeld de Kawasaki ZZR1400 of Suzuki Hayabusa. Het feit dat er ook geen passagier mee kan op de motor, en het dus echt een eenpersoons motor is, versterkt dit nog meer. Bij het rechtzetten van de motor voel je gelijk hoe zwaar hij is, dit scheelt toch 40 kilo met de Kawasaki ZX-10R. Door het naar beneden schuiven van de startknop, wat gelijk weer een bijzonder detail is, start je de H2. Tijdens het warm draaien hoor je de erg rauwe sound, geef je dan een beetje gas dan hoor je meteen een hoge fluit-toon, deze geeft aan dat de supercharger aan het werk is.

De motor rijdt makkelijk weg, de hydraulisch bediende koppeling geeft veel gevoel. Wat ook gelijk opvalt is het ontzettend fijne zitje, niet te hard en niet te zacht. Daarnaast is het lekker stroef waardoor je op je plek blijft zitten tijdens het remmen of accelereren. De motor leent zich perfect voor lange rechte wegen, snelle vloeiende bochten en is enorm stabiel op hogere snelheden. Met het echte bochtenwerk, zoals de Nederlandse dijken of in de Duitse Eifel, zul je hard moeten werken om de motor de bochten door te krijgen. Bij lagere snelheden voel je ook duidelijk dat de motor door een wat slappe achtervering de neiging heeft naar buiten te lopen. Dit komt mede door het langere rijwielgedeelte en het hoge gewicht voor een sportieve motor. Wel voelt de motor ondanks zijn gewicht erg vertrouwd aan. De Brembo’s geven qua remmen ook erg veel vertrouwen, ze remmen niet zo hard als een superbike, waarschijnlijk mede door het gewicht van de H2, maar meer dan voldoende voor straat gebruik.

De elektronica van de H2 beperkt zich tot een instelbare traction control en ABS. De traction control is instelbaar in 3 standen, in de zwaarste stand 3 grijpt hij razendsnel in en stottert hij overduidelijk even. Stand 3 zou dan ook alleen gebruikt worden voor natte wegen, je kunt dan beter de H2 dan lekker thuis laten staan door de combinatie van het hoge vermogen, sportieve banden en lastig te poetsen lakwerk. Naar het dashboard kun je blijven kijken, en dan vooral naar de toerenteller. De toeren lichten pas rood op vanaf het moment dat de wijzer de toeren voorbij is. Heel mooi, maar niet echt practisch. Verder is je snelheid, versnelling en de stand van de traction control goed leesbaar. Er is ook een ‘Eco’ lampje verwerkt op het dashboard. Deze begint te branden als je economisch rijdt maar deze is gewoon overbodig. Het laatste waar je aan denkt als je met dit soort motoren aan het rijden bent is toch wel het brandstofverbruik.

De gasreactie is echt extreem gevoelig, enkele millimeters het gas openen doet je al van je plek schieten. Die gasreactie geeft je nog meer het gevoel hoe extreem deze motor is, je krijgt het gevoel met een GP machine op de openbare weg te rijden. Als je over hobbelige wegen, door steden of over klinkerwegen rijdt, is de gasreactie echt te extreem. Bij iedere hobbel en dus iedere beweging in de rechterhand reageert de motor meteen. Door de supercharger heeft de Kawasaki onderin immens veel koppel, de motor wordt hierdoor nog makkelijker rijdbaar omdat het eigenlijk niet uitmaakt in welke versnelling of toerengebied je zit. Maar zodra je de motor boven de 8.000 toeren houdt is het koppel werkelijk ongelofelijk en lijkt er geen einde aan het accelereren te komen. Dit in combinatie met de uitstekend werkende quickshifter (alleen opschakelen) en een trefzekere versnellingsbak, maakt het accelereren een beleving op zich.

De spiegels zijn vrij van trillingen en geven redelijk goed zicht naar achteren. De richtingaanwijzers zijn hierin verwerkt en zijn goed zichtbaar. De knoppen op de linker stuurhelft lijken wat te ver naar beneden te zijn gepositioneerd, het bedienen van de richtingaanwijzers vraagt daardoor wat gewenning. De verlichting van de H2 is, op de kentekenplaatverlichting na, volledig voorzien van LED-lampen. 

Conclusie

Met een (gelimiteerde) snelheid van 300 kilometer per uur, een supercharger, de snelste acceleratie van alle straatmotoren en de ongelofelijke looks waar je naar kunt blijven kijken is de Kawasaki Ninja H2 een motor die op zichzelf staat. Door de sportieve zithouding en het feit dat het een éénzitter is kan hij niet geplaatst worden onder de hypersport motoren en door zijn hoge gewicht is de H2 te zwaar voor een superbike, de Kawasaki H2 is eigenlijk een combinatie van beide. De motor is erg makkelijk rijdbaar en de combinatie van de supercharger tezamen met het vermogen, het koppel én de uitstekend werkende quickshifter maakt het dat de Kawasaki H2 bizar snel accelereert. Op hoge snelheden is hij erg stabiel maar zijn de bochten wat krapper en de snelheid wat lager dan moet je wat harder werken. De afwerking is uitstekend, de motor is voorzien van mooie (functionele) details en is een echte aandachtstrekker.  De Kawasaki Ninja H2 kost €27.000,- en daarvoor krijg je niet alleen de motor maar ook heel veel aandacht van motorliefhebbers als je gaat tanken of stopt om een kop koffie te drinken.

 Tekst: Ilja Pokorny – Fotografie: Marco Hendriks