Ondanks de enorme afmetingen en de 30 liter tank oogt de 2015 KTM 1290 Super Adventure nergens log of lomp, pas als de kofferset gemonteerd wordt zie je dat dit toch echt een motorfiets is om enorme afstanden af te leggen. De afwerking is daarbij van zeer hoog niveau, vooral de in de tank geïntegreerde bochtenverlichting ziet er strak uit, het lullige snoertje van de handvatverwarming is aan het gashendel de enige dissonant. Ook de standaard aanwezige kofferhouders zien er netjes uit, enige minpunt daarvan is wel dat je daarmee tot KTM’s standaard kofferset veroordeeld bent, helaas bleek die op de 1190 niet echt van de gevraagde kwaliteit. Op het eerste gezicht heeft de Super Adventure niet de massieve uitstraling die de Duitse tegenhanger heeft, maar dat komt deels door de witte kleurstelling en deels door het ontbreken van een enorme snavel als voorspatbord. Zoals altijd gaat KTM ook hier voor een eigenwijze aanpak, iets wat motorrijders per definitie aanspreekt*.

Uitrusting
Een moderne ‘reisenduro” is vooral erg compleet, dit geldt voor de 1290 Super Adventure meer dan ooit. Traction control, riding modes, semi-actieve vering, ABS, bandenspanningmeters, cruise-control, kofferdragers, ‘cornering lights’ die (een beetje overdreven) aangaan als je een bocht instuurt en die helaas niet als verstralers te gebruiken zijn, handvatverwarming, 12 Volt aansluiting; voor € 20.900 is het allemaal standaard. Het enige rare is dat de elektronische Hill Hold Control (makkelijk wegrijden op een heuvel) en MSR (elektronische anti-slip bij terugschakelen) weer een optie zijn, terwijl dit een kwestie is van een knop indrukken bij dealer; het is een puur softwarematige upgrade.
De windbescherming van de ultra-ingewikkelde ruitconstructie is goed, maar zorgt wel voor lichte turbulentie rond helm op hogere snelheid. Er is niet goed door de ruit zelf heen te kijken, je moet hem dan ook zo instellen dat je er overheen blijft kijken. Het draaisysteem werkt bij stilstand makkelijk maar heel stroef bij hogere snelheid. Verstellen gaat eenvoudig maar bij de plaatsing van de vastzetknop aan de rechterkant lijkt er geen rekening mee gehouden te zijn dat je juist je linkerhand tijdens het rijden beschikbaar hebt. Op (zeer hoge) snelheid juttert de ruit wat in de hoogste stand, dit is dan in het stuur licht voelbaar. 
Het zadel zit erg goed en ook voor een bijrijd(st)er is de zit uiterst comfortabel, waarbij de uitstekende zitpositie voor beiden ook meehelpt.

Sturen
Dat de volgetankte 1290 bijna 250 kilo weegt is best te merken aan de massa die in een bocht nou eenmaal naar buiten wil, maar dan pas als er op een zeer bochtige bergweg enorm kwiek doorgereden wordt. In bijna alle andere omstandigheden is er weinig van merkbaar, hoewel een offroadrit met dit gevaarte alleen voor zéér ervaren endurorijders aan te bevelen is. Insturen doet ook deze KTM weer superprecies. Mikken, sturen en de lijn kiezen gaat heel makkelijk, waarna corrigeren midden in de bocht ook een kwestie van dieper kijken of makkelijk rechtopzetten is. Dat rechtop gaan staan is niet aan de orde als je in de bocht remt, daarvoor zorgt het al vaker bejubelde MSC voor. Alles bij elkaar stuurt ook deze enorme motorfiets weer met speels gemak, waarbij de Continental TrailAttack niet alleen voor een stoer uitziend blokprofiel zorgen, maar ook nog eens voor meer dan voldoende grip zorgen, ondersteund door (alweer) het MSC. 

Elektronica
Het dashboard is bekend van de andere moderne KTM’s: makkelijk instelbaar en zeer intuïtief te bedienen maar in zonlicht wat lastig af te lezen. Bij de 1290 is ervoor gekozen de instelbaarheid van de rijmappings en de semi-actieve WP-vering van elkaar los te koppelen; bij overgang van terrein moet je dus twee series handelingen verrichten, een omslachtigheid die ook geldt voor het uit- en weer inschakelen van ABS en Motorcycle Stability Control (MSC). Dat MSC is overigens dé sensatie van deze 1290. In elke bocht zorgt het daarin geïntegreerde ‘bochten-ABS’ op de achtergrond voor extra veiligheid, al durf je dat niet snel met opzet te testen. Sensationeler is de aanwezigheid van de briljant werkende traction control, waarmee je elke bocht uitkomend vroeger op het gas durft te gaan. Dit omdat het altijd voor exact de juiste hoeveelheid aandrijving zorgt, met enorm veel vertrouwen en maximaal gebruik van de aanwezige grip. Alleen op volle hellingshoek, midden in een bocht, voel je op een glad stukje of een richel de achterband wel eens een zijstapje nemen, maar dan gaat het over snelheden die ver boven de snelheidslimiet en het gezond verstand uitkomen. MSC zorgt er, in combinatie met het al even precies werkende, zichzelf continu elektronisch bijwerkende, veringsysteem voor dat je je als berijder bijna onkwetsbaar gaat voelen, zoveel vertrouwen geeft het. Het enig bedenkbare nadeel van al deze elektronica is dat je er niks van merkt, zo perfect is de werking ervan.

Motorblok
De dikke V-Twin loopt heel makkelijk van heel lage naar erg hoge toeren, waarbij vanaf de 6000 het echte sleuren begint. Het is aan te raden daar veel gebruik van te maken, om zo de flinke trillingen op de voetsteunen rond de 6000 toeren te vermijden. Op de snelweg is de cruise control eindelijk eens lekker makkelijk in te stellen, met een systeem gelijk aan dat in auto’s. Ook alle riding modes doen precies wat ze qua naamgeving voorspellen, waarbij de “Sport” instelling wel erg abrupt is bij het allereerste openen van het gas en “Street” bijna altijd de juiste keuze is. Bij dit alles is de versnellingsbak voldoende, maar niet geweldig. Er wil nog wel eens een valse neutraal voorbij komen, terwijl de bak gewoon niet zo soepel schakelt als op andere motoren. En of die extra 106 cc nou voor een enorm verschil zorgt, is niet echt waarneembaar. De 1190 Adventure loopt immers ook al zo hard dat de traction control zéér regelmatig moet ingrijpen als je vol gas geeft; bij de 1290 wordt er dan alleen maar iets meer afgeroomd. Wat dan overblijft is meer dan genoeg voor een werkelijk sensationeel motorblok, met veel gevoel en bizar veel vermogen en koppel over de hele toerenrange.

Conclusie
Met de 1290 SuperAdventure gaat KTM vooral de strijd aan met de BMW R1200GS Adventure, tot nu toe de meest stoere verkoopknaller van het steeds maar groeiende Adventure-segment. Groot verschil is echter dat BMW ervoor kiest hetzelfde motorblok voor de topversie te gebruiken, waar KTM (weer eens) heel eigenwijs kiest voor een groter en sterker motorblok van 1301cc. Dat lijkt een ietwat overbodig, maar het totaalresultaat is een machtige machine die vooral meer dan compleet is en excelleert door het briljante MSC en de semi-actieve vering. Beide systemen werken zo goed, dat je er eigenlijk niks over kunt melden, je merkt immers bijna nooit dat ze aan het werk zijn. Dit alles maakt de KTM 1290 Adventure de logische keuze voor elke avontuurlijk ingestelde motorreiziger, of iedereen die wil uitstralen dat te zijn. De stoer uitziende KTM is immers sportief, zeer compleet en, ondanks de enorme power van het opgeboorde LC8-motorblok, uiterst beheersbaar door de geniaal werkende elektronica. 

Tekst: Iwan van der Valk – Foto’s: KTM – Francesc Monterro / Sebas Montero

* anders reden ze wel in een auto.