Eind vorig jaar introduceerde Honda de VFR1200F. Als eerste motorfietsfabrikant ter wereld past Honda nu een volautomatische zesversnellingsbak met dubbele koppeling toe. De belangrijkste redenen; ontspannen rijden en het verlagen van brandstofverbruik. Eerder keken we al naar de techniek van de Dual Clutch Transmission. Nu waren we in de gelegenheid de VFR1200F(D)ual Clutch Transmission kortstondig aan de tand te voelen. Het rijden op de automaat is ontspannen en rustgevend. De vraag die je jezelf alleen moet stellen is of je op deze manier wil rijden. Het sportieve gevoel van op de juiste momenten koppelen en schakelen is er niet. Er is echter zonder twijfel een flinke groep motorrijders die dit niets uitmaakt.

Op de rechter stuurhelft heb je de keuze uit twee standen: AT (automatisch) en MT (manueel). In de automatische modus ontkoppelt en schakelt de versnellingsbak volledig automatisch. Daarnaast kan je in de volautomatische stand de transmissie in ‘D’ zetten met als resultaat een zo laag mogelijk brandstofverbruik. Wie zonder te hoeven ontkoppelen en schakelen het maximale vermogen tot zijn beschikking wil hebben, kiest voor de ‘S’ (sport) -modus. Kies je voor de manuele MT-stand, dan kan je met duim en wijsvinger van je linkerhand handmatig op- en terugschakelen. Je kunt echter wel eens vergeten dat je het systeem in deze modus hebt gezet, zeker als je een sportieve rijstijl hebt. De versnellingsbak schakelt dan niet automatisch op en dat merk je pas als de aan het einde van het bereikbare toerental zit. Schakel je dan alsnog omhoog, dan krijg je vooral in de tweede, derde en vierde versnelling een soort katapultgevoel. En als je dan je handen niet stevig aan het stuur hebt kan je met het flinke koppel van de VFR best wel eens een beetje gaan zweten en beseffen dat je door het oog van de naald bent gekropen. Omdat de VFR DCT niet in een versnelling geparkeerd kan worden, heeft Honda eveneens aan de linker stuur helft een handrem geplaatst om zo de motor op schuin aflopende plaatsen te kunnen parkeren.

De elektronisch gestuurde automatische versnellingsbak opereert intuïtief. Rij je in een laag toerental te langzaam, dan schakelt het systeem automatisch terug naar de voor het managementsysteem geschikte versnelling. Waar je met de conventionele versnellingsbak voor de bocht echter zelf bepaalt in welke versnelling je de bocht neemt, gebeurt dat bij de automatische versnellingsbak niet. Afhankelijk van de snelheid, schakelt de bak soms halverwege de bocht een versnelling terug waardoor ook de snelheid iets afneemt. Dit zorgt voor een lichte duikreactie en dat heb je liever niet in een bocht als je al “met je elleboog op het asfalt” ligt. Maar goed, daar is de VFR1200FD dan ook niet voor bedoeld. Hou je deze rijstijl er wel op na, dan doe je er goed aan toch maar te kiezen voor de uitvoering met het schakelpedaaltje.

Je went snel aan het feit dat je geen koppelingshendel en schakelpedaal hebt en hoeft te gebruiken. Tijdens accelereren schakelt de bak automatisch op naar de meest geschikte versnelling, waarin het brandstofverbruik het laagst is. Van de eerste naar de tweede versnelling is het mechanische versnellingsbakgeluid redelijk hoorbaar, bij opschakelen naar de hogere versnellingen is het schakelgeluid bijna niet meer hoorbaar. Tijdens onze test in de omgeving van het Duitse Frankfurt haalden we inclusief zijkoffers met gemak topsnelheden van rond de 265km/h. Ook bij deze hoge snelheden is de VFR een betrouwbare en stabiele motorfiets gebleken, iets waar we tijdens onze eerste test met het voetgeschakelde exemplaar al zeer tevreden over waren. Ten opzichte van het accelereren met de voetgeschakelde VFR merk je maar weinig verschil met de automatische versnellingsbakbak. Qua persoonlijke wensen en sportieve rij eigenschappen zeg ik nee, qua prestaties, ontspannen rijden en techniek zeg ik echter volmondig ja tegen de VFR1200FD!