In 2020 introduceerde BMW Motorrad de R18 voorzien van hun grootste boxerblok ooit gemaakt voor een motorfiets, de ‘Big Boxer’zoals ze hem zelf aanduiden. BMW stapte hiermee een cruiser segment in die de laatste tijd voornamelijk behoorde tot de Amerikaanse fabrikanten. De R18 bleek een prima platform om op verder te borduren en in juli van dit jaar kwam dan ook het bericht naar buiten dat er twee cruisers zouden worden toegevoegd aan de line-up. Een ‘Grand American Tourer’, de R18 Transcontinental en een Bagger, de R18B. De redactie van Testmotor heeft twee weken de beschikking gehad over de BMW R18 Transcontinental, de tourer van de twee.

Amerikaanse Uitstraling
Dat BMW het een ‘Grand American Tourer’ noemt past geheel in het plaatje van de Transcontinental. Hij heeft inderdaad een Amerikaanse uitstraling en heeft op eerste gezicht veel weg van de Harley-Davidson Ultra Limited en de Indian Motorcycle Roadmaster, ook doet het denken aan de Victory (wie kent hem nog?) Cross Country. Zijn rijklaar gewicht (427kg) en algehele lengte (2640mm, wielbasis 1695mm) doen ook niet onder voor zijn concurrenten. (H-D Ultra Limited: 416kg en 2600mm algehele lengte)

Net als de Amerikanen beschikt de BMW over een grote stuurkuip voorzien van een flinke kuipruit. In de kuip is een LED-koplamp te vinden en aan de zijkanten zijn er LED-verstralers gemonteerd. Aan de onderkant van de stuurkuip bevinden zich aan weerskanten kleinere windgeleiders welke met de hand open of dicht geklapt kunnen worden. Vooral bij langere ritten op de snelweg zijn ze in opengeklapte stand een prima toevoeging om de wind en regen bij de benen weg te houden. Ter hoogte van de knieën zijn twee grotere windbeschermers geplaatst. Met zijn koffers en royale zetel voor de duopassagier is het plaatje van Amerikaanse toerbuffel compleet.

Ga je beter kijken dan valt meteen op dat de afwerking echt BMW is, alles is keurig weggewerkt en alles voelt degelijk en doordacht aan. Zo zijn er geen draden zichtbaar, hoor je geen piepjes of gekraak vanuit de voorkuip als je de motor beweegt. Net als bij de standaard R18 is hier weer gekozen voor een cardanaandrijving waarbij de cardanas vol en open in het zicht is.
De Transcontinental die door ons gereden is oogt wat minder klassiek door zijn Galaxy Dust metallic/titansilber 2 metallic lak. Het lijkt een haast dynamische lak die vanuit verschillende hoeken en lichtinvallen steeds veranderd tussen blauw en paars. Ook de afdekkappen van het motorblok in een soort van lichtmetaal kleur dragen bij aan een iets modernere look. De Transcontinental is onder andere verkrijgbaar als ‘First Edition’ in het zwart met de bekende witte BMW R belijning op tank en kuipwerk, samen met de afdekkappen in chroom geeft dit wel een klassiekere uitstraling.

Dashboard
Iets wat direct in het oog springt, is het 10.25”TFT display die prominent aanwezig is op het dashboard. Het breedbeeld display met een schermdiagonaal van ruim 26 centimeter huisvest alle functies, instellingen en opties die op de motorfiets geïnstalleerd zijn. Eerlijk is eerlijk, het display ziet er best fraai uit. De verschillende menu’s laten zich makkelijk bedienen via een keuzewiel en knoppen op de linkerkant van het stuur. Vanuit het hoofdscherm kom je in overzichtelijke submenu’s om allerlei zaken in te stellen, denk hierbij bijvoorbeeld aan de stand van de handvatverwarming of het instellen van de radiozender. Zelfs tijdens het rijden is alles met de linker duim goed te bedienen zonder te moeten zoeken naar de knoppen. Ook is er de conventionele dashboard informatie vanaf te lezen zoals snelheid, dagteller, schakelindicatie en gekozen rijmodus.

Via de BMW Connected app op je smartphone kunnen ook navigatie en muziek streamen worden geactiveerd. Feit blijft wel dat de telefoon dan de app draaiende dient te houden en kan dus niet afgesloten worden. Deze manier van navigeren en het 10,25 inch TFT-scherm zagen we eerder dit jaar bij de nieuwe BMW R1250RT. Net als bij de 2021 BMW R1250RT is er een opberg vak voor de telefoon aanwezig op de tank, een telefoon van 16cm hoog bij 7,5cm breed is het maximale wat erin past.

Boven het brede TFT-scherm zijn vier conventionele analoge tellers te vinden, naast de snelheidsmeter en een toerenteller is er een benzinemeter en een zogenaamde ‘Power Reserve’ indicatie. Deze Power Reserve teller geeft aan hoeveel vermogen er nog over is van het totaal te gebruiken vermogen. Bijvoorbeeld, je rijdt 100km/u op de snelweg, de teller geeft dan aan dat je nog om en nabij 75% van het vermogen over hebt. Zodra er aan het gas gedraaid wordt springt de teller als een soort ouderwetse turbometer naar een lagere waarde. Best geinig, maar eigenlijk niet meer dan dat.

Zwaar en lichtvoetig
Zwaar en lichtvoetig? Dat klinkt nogal tegenstrijdig, maar toch is het waar. In de basis is het gewoon een (hele) zware motorfiets met zijn 427kg rijklaar gewicht komt hij in de hoogste regionen, een 2021 Honda Goldwing bijvoorbeeld is met zijn 366kg rijklaar gewicht bijna terugverwezen naar de middenklasse. Het meeste last van het gewicht heb je als je met de Transcontinental een krappe U-bocht moet nemen bij stapvoets rijden, het gewicht neemt dan de overhand en meer dan eens moet er even een voet uitgestoken worden om erger te voorkomen. Het stuur wil meteen in de bocht vallen en als je hier niet op berekend bent dan zijn de gemonteerde valbeugels geen overbodige luxe, gelukkig is dit ons bespaard gebleven. Met een duopassagier wordt dit effect alleen nog maar erger en is het bij stapvoets rijden en manoeuvreren hard werken.

Dit alles is niet meer aan de orde als er ‘gewoon’ gereden kan worden met de forse BMW. Het gevaarte laat zich, vooral voor zo’n grote cruiser, verschrikkelijk makkelijk sturen en omgooien. Op dit gebied verslaat hij de concurrentie in het segment met gemak. Het voelt meteen vertrouwd en het rijwielgedeelte doet precies wat je ervan vraagt, dat niet alleen het is nog comfortabel ook. Vooral de vering en veerweg zijn comfortabel, ook met een duopassagier. Dit was bij de R18 First Edition van vorig jaar wel anders. Op ieder type wegdek worden oneffenheden prima opgevangen. Bij het remmen duikt de voorvork niet meteen de gehele veerweg naar beneden maar wordt dit netjes gedoseerd. Het lichtvoetige en het comfortabele karakter maakt het een hele toegankelijke grote cruiser. De gemonteerde Michelin Commander banden warmen in het droog snel op en er is meer dan genoeg grip om de eigenlijk te kleine floorboards aan de grond te rijden. Bij een nat wegdek is het een heel ander verhaal en is er veel beweging aan de achterkant voelbaar. In de regen en kou is het goed uit te houden, de aanwezige stuurkuip en windgeleiders doen prima hun werk om de rijder te beschermen tegen de elementen. Met handvatverwarming en zadelverwarming (standaard aanwezig op de Transcontinental) waren zelfs lange stukken snelweg vroeg in de ochtend prima vol te houden.

De drie rij modi Rain, Roll en Rock zijn vergelijkbaar met Regen, Standaard en Sport stand. Bij het schakelen tussen de modi wordt het gasrespons en de motorrem onder andere aangepast. Voor het drukke verkeer in en om de Randstand stond de Transcontinental vaak, zelfs bij droog weer, in de Rain modus. Het motorkarakter voelt rustig en er is minder trilling vanuit het motorblok, ook reageert het gas veel relaxter. Wel ploffen de uitlaten wat meer bij het terugschakelen en uitrollen, wat persoonlijk niet als vervelend werd ervaren. Bij Roll en Rock zit er duidelijk wat meer pit in het motorblok, waarbij Rock als een tandje ‘te veel’ werd ervaren voor bijvoorbeeld een zondagse tourrit. Tegenover de R18 First Edition van vorig jaar komt er meer geluid uit de uitlaatdempers, ook bij een lager toerental. Er is altijd een diepe brom aanwezig en voorbij de 2500tpm produceren de dempers een flink geluid, voor de liefhebbers zeker niet onaangenaam. Ondanks dat het gereden testmodel voorzien was van een ‘Stage II Marshall’ speaker systeem (de duurdere optie met extra speakers en een sub woofer) kwam het geluid van de muziek niet fatsoenlijk boven het uitlaatgeluid en windgeruis uit. Ondanks dat er genoeg mogelijkheden zijn om met een equalizer de instelling aan te passen was het geluid erg schel en haast blikkerig.

Conclusie
Met de R18 Transcontinental weet BMW Motorrad het grote cruiser segment prima aan te vullen en de motor doet absoluut niet onder voor zijn ,voornamelijk Amerikaanse, concurrenten. De rijeigenschappen zijn meer dan uitstekend, hij laat zich verassend simpel sturen en omgooien en aan standaard comfort, luxe en opties aan boord is absoluut geen gebrek. De basisprijs is minder dan de vergelijkbare modellen van de directe concurrentie, (Indian Roadmaster en Harley-Davidson Ultra Limited bijv.) maar wil je de premium opties dan zit daar al snel zo’n €6000 extra bij. Al met al is het zeker geen mislukte poging van BMW Motorrad om het ‘Grand American Tourer’ segment in te gaan. Wie zich kan en wil loswrikken van het tot nu toe door Amerikaanse fabrikanten gedomineerde segment kan de BMW R18 Transcontinental zeker als optie meenemen in de zoektocht naar een grote kilometer vretende cruiser.

Tekst: Jarno Maaskant – Foto’s: Deborah Maaskant