Met de Ducati 2025 Streetfighter V4 komt de nieuwe versie van de extreme naked bike bijna tegelijk uit met de Panigale V4 en Multistrada V4. In één modeljaar vernieuwt Ducati zo haar belangrijkste modellen in één keer, wat door platformbouw veel makkelijker is geworden. Daarbij wordt van de nood een deugd gemaakt, door trots te vermelden dat een Streetfighter eigenlijk puur een Panigale zonder kuip is. Opvallend, want alle andere merken doen meestal juist hun best te onderstrepen hoe zeer dergelijke modellen juist van elkaar verschillen.

De update van de Streetfighter V4 was noodzakelijk door de strengere EURO5 emissie-eisen, want 6 PK extra of 4 kilo minder had de V4 echt niet nodig. Het is natuurlijk altijd mooi meegenomen en 214 PK en 120 Nm voor ongeveer 213 kilo rijklaar klinkt nèt weer iets beter. Daarbij claimt Ducati dus dat dit de Streetfighter is die het “closest to the Panigale ever” is, dus eigenlijk exact als de beste en sterkste superbike ter wereld is, maar dan zonder windbescherming.

Uiterlijk (telt dubbel)

Het uiterlijk is voor discussie vatbaar. Maar of je die wings nou mooi vindt of niet, de SFV4 valt altijd op door het extreme uiterlijk. Design, uitrusting en afwerking staan daarbij op een uitzonderlijk hoog niveau, vooral op de door ons bereden V4S. Dat mag ook wel, want de prijs van deze motorfiets is ook extreem hoog. Gemiste kans vinden we dan toch de dubbelzijdige swingarm, ondanks dat de nieuwe swingarm er zeer speciaal uitziet. Maar op een naked bike zou je best wel een héél klein beetje Panigale-race-eigenschappen willen inleveren voor nòg meer exclusiviteit door de enkelzijdige achterwielophanging van het vorige model.

214 PK

Dat V4-motorblok is zo onbeschrijflijk sterk, dat het eigenlijk onbegrijpelijk is dat dit zomaar voor iedereen te koop is voor op de openbare weg. Zelfs op het circuit is dit een machine voor experts, ondanks de enorme lijst aan elektronische hulpmiddelen. Die moet je dan wel zo instellen dat je binnen de grenzen van je kunnen blijft, want die 214 PK komen er bij elke toerental, in elke versnelling zo bizar hard in dat je ze nodig gaat hebben. Hoe beter je het circuit en de Streetfighter leert kennen, hoe indrukwekkender het wordt, omdat je dan vaker op de plekken komt waar je hem vol open durft te draaien.

“Interesting: riding on ice!”

De sessies op het ‘kleine’ Andalucia-circuit van Almeria beginnen op een spiegelgladde baan (Ducati testrijder: “it’s like riding on ice, will be interesting!”), wat niet helpt om het op-en-neer baantje te leren kennen. Zeker niet op de speciaal gemonteerde SC1 Diablo Supercorsa slicks. Maar als de zon erbij komt, wordt het niet snel beter dan dit: de sterkste motorfiets die je als gewone motorrijder kunt besturen, op een stel slicks onder de Spaanse zon. Later op de dag gaat het echt hard, waarbij de stabiliteit voor een naked bike indrukwekkend is. Alleen in een omhooglopende links-rechts combinatie wil de voorkant nog wel heel even schudden, maar dat voelt heel gecontroleerd en dus cool aan.

Windbescherming nul

Voor alle andere bochten geldt: kijken, insturen, keurig de lijn volgen, meer gas erop dan je normaal durft. Zo simpel is het. Alleen de rechterbocht het rechte stuk op blijft lastig omdat hij zo kort na de vorige komt, dan is de Streetfighter opeens best een grote motor die je graag mee naar buiten neemt, nadat je hem niet snel genoeg omgegooid kreeg. Dan, dat rechte stuk op zonder windbescherming, beukt de V4 door de versnellingen tot het 200 meter bordje er is. Je proberen vast te houden als de remmen erbij komen, 180 graden bocht door en gas er weer op. Niet normaal zo woest.

Versnellingsbak

Eigenlijk heb je op dit circuit de eerste versnelling nergens nodig. Maar, eerst nog zoekend naar de juiste route doen we dat toch, wat er twee keer voor zorgt dat we in de neutraal tussen 1 en 2 terecht komen. Ook hebben we soms wat gedoe met de quickshifter, als de motorlaars (maar 46) de versnellingspook blijkbaar iets raakt en gelijk voor een hikje zorgt. Gewoon schakelen gaat overigens meer dan goed, met de quickshifter die zijn werk verder echt naadloos doet, zowel bij op- als terugschakelen.

DVO: Ducati Vehicle Observer

Dat brengt vanzelf het verhaal op de elektronische hulpmiddelen, bestaande uit vier riding modes, vier power modes,  traction- en wheelie control met elk acht standen, drie standen engine brake (motorrem), twee standen slide control, vijf standen raceECBS remsysteem en een quickshifter.  De meeste systemen worden dan weer samen overzien door de Ducati Vehicle Observer. Heel eerlijk? Er is wel een goede studie voor nodig, met een enorme serie aan circuitsessies, om ze perfect voor jezelf in te regelen, waardoor we kiezen voor wat Ducati ons voorschotelt.

Remmen

De enige setting waar we wel aankomen is het Race-EBS, een gecombineerd remsysteem waarmee de voorrem ervoor zorgt dat er elektronisch iets op het achterwiel bijgeremd wordt. Omdat de Streetfighter aan de achterkant wat meer beweegt dan gewenst, vragen we om hulp om het dan EBS maar helemaal uit te zetten. Dat zorgt direct voor verbetering, maar het ontbreekt dus aan mogelijkheden om te zoeken naar een ideale setting. Over remmen gesproken: de Brembo Hypure’s aan de voorkant zijn echt verbijsterend goed. Vol in de vijfde versnelling aanvliegend op de haarspeldbocht, is het elke ronde weer zo dat je eigenlijk te vroeg bent begonnen te remmen, want er is nog zoveel meer mogelijk dan je dacht. Twee vingers, van 270 naar 70, het gaat zo makkelijk en zo gedoseerd dat je nooit meer iets anders wil.

Error!

Een rare storing in de Traction Control zorgt halverwege de sessie voor een “error” melding op het dashboard, maar de technici zeggen dat het vast wel meevalt, komt waarschijnlijk door het raken van de sensor op het voorwiel toen ze er tussen de middag nieuwe banden omlegden, en wijzen terug het circuit op. Dat helpt in die sessie niet voor het directe vertrouwen in de motor, maar er blijkt inderdaad niks meer aan de hand. Zoals gezegd, zonder die elektronica is een dergelijke motorfiets ronduit gevaarlijk voor iemand die niet zeer regelmatig het circuit op gaat. Als voorbeeld van wat de elektronica kan: zelfs de mensen van Ducati raden iedereen aan om de power mode in High te houden, ondanks dat er ook een Race-stand is. Alleen de -als motorjournalist vermomde- drievoudig IDM Superbike kampioen wordt in staat geacht daarmee op de eerste dag de baan mee op te gaan.

Geen wegmotor?

Toch is het jammer dat we niet op de openbare weg rijden. Want logisch bezien zou je voor regelmatig circuitgebruik de Panigale V4 nemen, in plaats van deze Streetfighter. Nu krijgen we op het circuit een goede kans om te zien wat deze naked bike kan, maar het is al snel duidelijk dat je hiervan op straat nog geen 30 procent kwijt kan. Wat niet gaat lukken, want die V4 nodigt continu uit tot meer, wat onverbiddelijk je rijbewijs (of meer) gaat kosten.

Verbrand

Het klinkt raar, maar de Streetfighter V4 stinkt. Naar verbrand plastic. En soms niet weinig ook. Dat lijkt te komen doordat de uitlaattrommel onder het blok onbeschermd voor de achterband zit, waardoor restjes rubber van de Pirelli’s erop terecht komen en verbranden. Daar zal vast een carbon kapje voor gemaakt worden, want ook de rook die er soms afkomt, is niet heel chique. Qua andere zintuigen: deze V4 is zo stil dat het erop lijkt dat dit eerste Ducati is die daadwerkelijk aan de Europese homologatie-eisen voldoet. Prima, want anders kan je die ene circuitdag op bijna alle Noord-Europese circuits wel vergeten.

Conclusie

Het is moeilijk een realistisch oordeel over de Ducati Streetfighter V4 te geven. Want eigenlijk draait het bij de V4 alleen om die V4. Dat motorblok was en is zo verbijsterend sterk, dat de rest bijzaak is. OK, gelukkig zijn al die ‘bijzaken’ op zo’n hoog niveau dat ze dat motorblok ietwat beheersbaar maken, waarbij vooral de briljanten remmen en de allesomvattende software de hoofdrol spelen. Dat neemt alleen niet weg dat deze Streetfighter voor normaal motorrijden geen logische keuze meer is, maar puur eentje gebaseerd op die ene circuitdag of dat ene stukje weg waar je het gas héél even open kan hebben. Maar, als het budget geen probleem is, is er geen enkele reden om de Streetfighter V4 niet te kopen, want tijdens die paar geluksmomenten is deze Ducati echt elke euro waard.

Tekst: Iwan van der Valk. Fotografie & video: Alex Photo/Ducati. Video edit: Reno @ VanDijkMedia

Technische gegevens 2025 Ducati Streetfighter V4 en V4S