De eerste Streetfighter van Ducati was een V2, dus eigenlijk zou het nieuwe 2022-model van de V2 dan de de V2.0 moeten zijn. Recent kwam het Italiaanse merk met een Streetfighter V4, die snel erg populair werd. Dat is echter wel gelijk een kanon van een motor, waardoor het logisch is om daar weer wat onder te zetten. Als je dan de Ducati Panigale V2 met 955 cc Superquadro al in huis hebt, is het makkelijk schakelen: met de kuip eraf heb je de gewenste machine al bijna klaar. Alleen een ander subframe, tank en uitlaat plus andere settings voor de vering doen de rest. Zo makkelijk krijgt de tweecilinder Streetfighter zo nòg een tamelijk risicoloze kans, want eerlijk gezegd was de eerste serie Ducati Streetfighters geen verkoopknaller.

Dat de eerste versie van de Streetfighter (2009-2015) geen enorm succes was, kwam eigenlijk vooral door concurrentie uit eigen huis; de Monster bood wèl veel koppel onderin, terwijl de Streetfighters (op basis van de 1098 en 848) motorisch meer sportmotoren bleven, dus met alle fun juist bovenin de toerenteller, plus een uiterst matige gasreactie. De nieuwe Streetfighter V2 doet dat eerste precies zo, met het vermogen bovenin. Dat is niet goed of slecht, maar een kwestie van smaak. Voor de hardcore Ducatisti dan: het 955 motorblok van de nieuwe V2 heeft gewoon desmodromische kleppen, de ‘heiligschennis’ van de nieuwe Monster gaat tot nu toe nog voorbij aan dit segment.

The Joker

Qua uiterlijk flikt Ducati het bij de 2022 Streetfighter V2 gewoon alweer om een prachtige machine neer te zetten, met volop de door het merk zelf zo graag gewenste ‘Streetfighter badness’. De LED-koplampstreep is daarom ontwikkeld met filmkararakter The Joker in gedachten, wat ook nog eens prima is gelukt. Verder is de rode lak prachtig en de afwerking onberispelijk, op de goedkope, losse merk- en modelstickers op tank en kontje na dan. Keurig, maar niet helemaal luxe qua uitstraling, zijn de vele matzwarte plastic delen om het blok, boven de uitlaat en als spatborden voor de prachtige wielen. Daarentegen is de (16 mm langere) enkelzijdige swingarm juist weer een kunstwerk. Alles bij elkaar is de uitstraling absoluut imponerend en, zoals motormerken dat graag noemen, zeer premium.

Het dashboard is zoals dat in 2022 van een motor van 19.000 euro verwacht mag worden, dus een volledig kleuren-TFT met daarin een enorme hoeveelheid aan instellingen voor de uiterst complete elektronica, die volledig is overgekomen van de Panigale V2: Riding modes, Power modes, traction control, wheelie control en een up/down quickshifter, aangestuurd door een 6-assige IMU. Het is allemaal bekend van de Panigale en werkt allemaal nog steeds vlekkeloos en heel fijn. Makkelijk in te stellen ook allemaal, met maar één knop van de knipperlichten, heel veel merken mogen wel eens extra goed opletten hier.

Middenklasser?

Ook het motorblok is volledig hetzelfde, daar draaien ze bij Ducati niet omheen. Hoeft ook niet want 153 PK en 101 Newtonmeter zijn indrukwekkende cijfers voor een motor die rijklaar 200 kilo weegt. Bizarre cijfers zelfs voor een ‘middenklasse’ naked bike, want vergeleken met de machtige Streetfighter V4 (208 PK!) is de SFV2 dat relatief gezien wel. Onderin de toeren is de injectie soms een beetje aan/uit, maar zeker niet altijd, waarbij het in de Road-stand duidelijk beter is dan in de Sport-Riding mode. Verder loopt de V-twin keurig laag in de toeren, om dan vanaf zo’n 5000 harder te gaan trekken en dan vanaf 8000 serieus hard te gaan lopen. De V2 heeft voelbaar veel power aan boord, waarbij het dus wel zo is dat de V2 al dat vermogen vooral bovenin de toeren heeft.

Superfunctioneel

Ducati heeft qua functionaliteit een verbluffend goede motor neergezet. Schakelen gaat fantastisch met de bijna foutloze quickshifter, superduidelijk weergegeven op een ultraduidelijk beeldscherm. De Brembo Monoblock remmen zijn geweldig met één of twee vingers te bedienen en blijven altijd keihard en beheersbaar, ook voor Turn 1 van Monteblanco. Daar moet de snelheid, van boven de 250 in zes naar 70 in twee, heel hard eruit. Het gas werkt op het circuit zonder ook maar één hikje. Daar komt dan nog die door eenvoud briljante éénknops bediening van de elektronica bij en het beeld is compleet; de Streetfighter blinkt uit in het verzorgen van een optimale rijervaring, waarbij de motor volledig aangepast is op de berijder en niet andersom.

Vering

Qua vering is de sportieve inslag van Ducati nog volop aanwezig. De Streetfighter is dan ook eerder stug dan comfortabel geveerd, waarbij het ruime zadel de berijder veel bewegingsruimte geeft. Op straat is het zeer acceptabel en op het circuit geeft de aangepaste vering enorm vertrouwen, vooral aan de voorkant bij de Showa voorvork, ook onder maximale hellingshoek op de soms slechte stukken asfalt. De achterkant met de bijna horizontale Sachs-schokdemper is iets minder rotsvast, maar dat komt deels ook omdat de V2 je doet geloven dat echt alles zomaar kan. Tot je iets te enthousiast op het gas gaat en je, redelijk beheerst weliswaar, toch een stapje zijwaarts maakt.

Toeren maken

Op straat is het dus zo dat je wel of niet van toeren draaien moet houden, maar op het circuit zit dat anders. Daar is deze Streetfighter dan ook direct in zijn element, net zoals de Panigale V2 dat ook al liet zien. Hier trek je makkelijk door tot de schakellichten op het rondom de toerenteller fel oplichten, waarbij het V2 blok geweldig mooi en hard trekt, zonder te intimideren zoals (bijvoorbeeld) de V4 dat doet. Daarbij zit je dan continu hoog in de toeren, waar de V2-blok wat trilt maar serieus hard trekt. Toch moet je je daardoor niet teveel laten verleiden, want vóór die laatste paar toeren in het rode gebied kan je beter weer doorschakelen, want anders bouwt het vermogen snel af.

Strakke lijn

Die extra stabiliteit zorgt er wel voor dat het ultrakorte sturen op bergweggetjes iets harder werken is, vooral het allereerste instuurmoment en omgooien van links naar recht kost fractioneel meer moeite, maar het blijft een zeer makkelijk sturende naked bike, waarbij dat brede stuur lekker meehelpt. Qua zithouding is het stuur iets hoger en schoven de voetsteunen iets voorwaarts, waardoor de zithouding sportief maar prettig bleef. De grondspeling is dik in orde, alleen op het circuit raken ze het asfalt nog wel eens. Eenmaal op lijn is de Streetfighter volledig strak, al heb je de eerste kilometers op de weg wel nodig om te wennen aan de iets deinerige manier om met lange hobbels om te gaan.

Geen wings, wel stabiliteit

Qua sturen heeft Ducati de swingarm iets langer gemaakt, om zo vooral meer stabiliteit op hoge snelheid te krijgen. Of dat honderd procent gelukt is, kunnen we niet zeker weten, want Ducati speelde een klein beetje vals. Ze claimen namelijk dat de wings op de V4 juist op topsnelheid voor veel extra stabiliteit zorgen, alleen op de V2 zitten die vleugels juist niet standaard gemonteerd. Maar, Ducati bleek ze (tussen de middag) als accessoire gauw op onze testmotoren gesleuteld te hebben. Scheelt 28 kilo neerwaartse druk bij 265 kilometer per uur, zo is de eigen claim voor de V4 immers. Wij kwamen op het rechte stuk van Montenblanco maar tot 253, dus dat haalden we niet helemaal, maar de V2 bleef inderdaad uiterst indrukwekkend stabiel. Alleen weten we nu dus niet of dat zonder die winglets ook zo is. Zo hard gaan op een naked heeft als keerzijde trouwens dat we ‘s avonds allemaal last van onze nek hadden, maar het kan dus zeer zeker wel.

De V2 was in de Panigale al onze favorieten circuitmotor van de laatste jaren, dat geldt absoluut ook voor de versie zonder kuip. We zijn dan ook zeker niet de enigen die denken op de meeste circuits sneller te zijn met deze Panigale dan met de extreme V4. Toch blijft het raar: er is een circuitmotor, daar halen we dan de voor het circuit zo prettige dingen vanaf, om er dan mee op het circuit te gaan rijden. Gewoon, omdat het kan.

Conclusie

Eigenlijk is de 2022 Streetfighter V2 een beetje een reprise van de eerste Streetfighter modellen van Ducati. Dat betekent nu dus ook weer dat de machine er werkelijk fantastisch uitziet en geen stap verkeerd zet, maar niet direct de karaktereigenschappen heeft die je bij een naked bike verwacht. Met veel power bovenin maar wat minder in lage toeren, is dit op het circuit dezelfde fantastische ‘next generation’ supersport als de Panigale V2, maar dan zonder racekuip. Op straat is de V2 echter niet vergelijkbaar met het dikke koppel van de V4, waardoor het als geheel een totaal ander soort motor is geworden. Dat betekent dus dat liefhebbers van dikke, woeste nakeds beter ergens anders naar kunnen gaan kijken, maar dat als de combinatie van een bovengemiddeld leuke circuitmotor en een prachtige straatfiets je aanspreekt, je met de Streetfighter V2 een fantastische motor koopt. 

Tekst: Iwan van der Valk. Fotografie/video: Ducati (Matteo Cavadini, Alessio Barbanti). Video edit: Reno @ VanDijkMedia

Technische gegevens 2022 Ducati Streefighter V2 (955)