{jcomments on}

Met de MT-10 loste Yamaha een jarenlange belofte in: eindelijk was er die woeste naked bike met het motorblok van de R1 als basis. Binnen een jaar presenteert het Japanse merk nu een topversie: de 2017 Yamaha MT-10 SP met semi-dynamische Öhlins vering voor en achter, een TFT-dashboard en de Silver Blue Carbon kleurstelling met blauwe wielen van de luxe versie van de R1 (de R1M), alles met een meerprijs van 3000 euro. Hiermee gaat het wat ingewikkelde maar toch stoere uiterlijk er zeker op vooruit, met vooral voor de kenners een grote herkenbaarheid van deze topversie; zeker niet onbelangrijk voor de exclusieve uitstraling zoals kopers van een topmodel die zoeken.

Crossplane motorblok
Het belangrijkste onderdeel van de MT-10 SP is onveranderd ten opzichte van de standaardversie; het motorblok is hetzelfde gebleven. Dit zogenaamde “crossplane CP4” blok is afkomstig uit de R1 en heeft nog steeds 160 pk en 111 Nm en is daarmee wel het meest indrukwekkende deel van de hele motorfiets. Het is werkelijk bizar hoe snel de viercilinder toeren maakt en dus accelereert. Onderin loopt de 1000 foutloos op het gas, met als voordeel dat hij veel minder bokkig is dan de V-twin die de concurrentie in veel supernakeds heeft zitten. Vanaf zo’n 6000 toeren begint het blok heel lineair maar vooral explosief te versnellen, waardoor het eigenlijk altijd (te) hard gaat op de MT-10. Hard rijden is niet zuinig, de MT-10 verbruikte tijdens onze testdag dan ook een zeer flinke 1 op 12, de MT-serie is qua brandstofverbruik in ieder geval consequent. Vanuit het blok zijn wel wat trillingen waarneembaar, maar de aandacht daarvoor wordt afgeleid door het waanzinnige geluid van de viercilinder met die “crossplane” krukas, wat het midden houdt tussen een ploffende V4 en een gewone, gillende vier-in-lijn. Alle aandacht is overigens vooral nodig voor het beheersen van de 160 pk en 111 Nm, elke kleine draai aan het gas zorgt bij elk toerental boven de 6000 voor een directe, keiharde reactie in de vorm van abrupte acceleratie. De MT-10 is daarmee absoluut géén motor voor beginners. Overigens ook geen motor voor toerritjes, waardoor de standaard cruise control vooral grappig is.

De injectie van de MT-10 is voor dit modeljaar aangepast en haalt nu een voldoende, maar dat motorblok blijft zo extreem sterk en zo snel toeren maken, dat elke kleine draai aan het gas nou eenmaal voor veel reactie zorgt. De traction-control kregen we alleen in actie door hem flink uit te lokken op (te) gladde ondergrond, maar die laat wel leuke wheelies toe. Dat is altijd een mooie combinatie op een stoer uitziende supernaked als de MT-10, zodat je niet eerst hoeft te stoppen om die uit te zetten voor je dergelijke onnodige acties uit zou willen halen.

Rijeigenschappen
Het is vooral knap hoe, op basis van die extreme R1, er toch een zeer prettige motorfiets van de MT-10 SP is gemaakt. Daar zorgt de ontspannen zithouding zeker voor, met de knieën niet te hoog opgetrokken. Verder opmerkelijk veel windbescherming van het flyscreen over het dashboard en dat raar uitziende, horizontale kleine kuipdeel naast de koplamp. Snelheden tot 140 zijn daardoor redelijke ontspannen te doen, harder kan natuurlijk makkelijk maar vergt wel meer van de nekspieren. De hoofdrol bij de prettige rijervaring is toch wel voor de Öhlins voorvork en schokdemper. Deze veren de grote naked bike op superieure wijze af op elke ondergrond en maken de MT-10 als compleet pakket ook op andere vlakken beter. Mooiste voorbeeld hiervan is de voorrem; die is op de Öhlins voorvork van de SP duidelijk veel beter dan op de basisversie. Dat terwijl de Japanse makers stug volhouden dat ze exact gelijk zijn, wat de vork als oorzaak van de verbetering overhoudt.

Wensen
Ondanks het feit dat de SP de meest luxe naked is die Yamaha op dit moment verkoopt, blijft er nog wel wat te wensen over. Zo is de quickshifter prima inzetbaar in hoge toeren, maar mist die bij lagere toeren wat finesse. Ook wordt terugschakelen niet geholpen door een ‘blipper’, iets wat zeker niet noodzakelijk maar wel gaaf is, en toch al de standaard bij de meest luxe modellen van wat andere merken. Verder zou instelbare veervoorspanning nog toegevoegd kunnen worden aan de elektronische achtervering, zodat de rijhoogte van de motorfiets ook elektronisch aanpast kan worden aan de belading. Het zal wel lastig worden hiervoor de benodigde ruimte boven de schokdemper te vinden, dus waarschijnlijk moet dit ook in de toekomst met de hand gedaan blijven worden. Iets wat toch nogal sterk contrasteert met de rest van het briljant werkende semi-elektronische pakket.

SP extra’s
Het nieuwe TFT-dashboard ziet er prachtig uit en is nog best makkelijk bedienbaar ook. Vooral de voorgeprogrammeerde A, B en C modes zijn handig, met op elkaar aangepaste standen voor zowel mapping/vermogen als traction control en de semi-dynamische Öhlins vering. Uiteindelijk kwamen we zelf het best uit met de meeste heftige gasreactie op stand 1, de minste traction control op stand 1 maar de vering in stand A2; de hoogste stand was voor de openbare weg gewoon te hard. Heel soms is er in druk verkeer rondom Kaapstad overigens toch wat minder vermogen nodig, dan kan stand 2 zeker uitkomst brengen om het blok wat te temmen, maar echt nodig is het ook weer niet. Stand 3 is volgens de Japanse project leader vooral handig voor motorrijders die qua rijervaring eigenlijk géén MT-10 moeten kopen maar er persé toch eentje willen hebben. Een MT-09 zou voor hen een betere keuze zijn, maar we snappen die drang om de ‘dikste’ machine te hebben ook wel.

Tourer Edition accessoirepakket
In de middag van de testdag rijden we op de zogenaamde “Tourer Edition”. Die wordt in België als apart model voor 500 euro bovenop de standaard MT-10 verkocht, wat geen slechte aanbieding lijkt. In Nederland is dit echter geen model, waardoor je met een accessoirepakket en montage eerder 1300 euro kwijt bent. Daarvoor krijg je dan een hogere ruit die niet fijner is dan de naked versie en een ‘comfortzadel’ wat juist eerder voor een pijnlijk achterwerk lijkt te zorgen. Plus handige maar wat kleine zachte zadeltassen, handkappen en een GPS-beugel (zonder GPS zelf dus). Enige voordeel van deze rit was dat de SP-versie nòg weer meer credits krijgt; de vergelijking met de standaardvering laat de semi-actieve Öhlins extra stralen als briljante afronding van de MT-10 SP. We raden bezitter van een ‘standaard’ MT-10 dan ook af een proefrit op een SP te maken, tenzij ze het verschil in prijs op de bank hebben staan. 

Conclusie
De 2017 Yamaha MT-10 SP is de beste en meest exclusieve “hyper naked” die Yamaha op dit moment te koop heeft. Die exclusiviteit wordt door de zeer flinke prijs van 19.000 euro nog verder versterkt, maar de 3000 euro extra zijn zeer goed besteed. De grootste winst ten opzichte van de standaardversie wordt natuurlijk gemaakt door de Öhlins vering, die zijn waarde absoluut en volledig bewijst. Ook het prachtige dashboard en de unieke kleurstelling maken de SP werkelijk de meest begeerlijke van de MT-serie, al is het uiterlijk vooral een kwestie van smaak; je haat het of vindt het geniaal. Qua concurrentie kan de MT-10 SP de strijd met de 1200cc V-twins uit Italië en Oostenrijk absoluut aan, waarbij de Japanse betrouwbaarheidsfactor een rationele rol zou kunnen spelen. Echter, de kans is net zo groot dat het motorblok vooral zal zorgen voor kopers die een emotionele keuze voor de MT-10 SP maken.

Tekst: Iwan van der Valk, foto’s Yamaha Motor

Technische gegevens 2017 Yamaha MT-10 SP