De Ducati Panigale 1299S is een Superbike met nèt een beetje extra. Dat levert een cilinderinhoud op van 1285cc, dit in tegenstelling tot zijn voorganger die 1198cc telde. Het bekijken van de Panigale is al een feestje op zich. Het kenmerkende Italiaanse design is uiterst stijlvol en de motorfiets oogt erg agressief. Wat daarbij meteen opvalt zijn de centraal geplaatste dikke Öhlins schokbreker, de strakke 3-spaaks wielen en de Öhlins voorvork met daarop de electronica voor de semi-actieve vering. De afwerking van de Ducati is van zeer hoog niveau, van rem-schakelset en achterbrug tot uitlaatsysteem, alles is even strak afgewerkt. Zelfs de kunststof hitteschildjes welke over de cilinderkoppen zijn gemonteerd, zijn gevormd naar de cilinderkop zelf, dat ziet er dan ook keurig uit. 

Als je voor de eerste keer op de Panigale stapt wordt je verrast door de (voor Superbike-begrippen!), ontspannen zithouding. De clip-ons staan behoorlijk breed en niet extreem laag, de druk op de polsen is dan ook (relatief gezien) minimaal. De voetsteunen staan ook vrij laag, waardoor de kniehoek niet zo extreem is als dat bij sommige andere superbikes wel het geval is. Die voetsteunen bieden ook nog eens een zeer goede grip. Ondanks dat de motor er erg kort en gedrongen uitziet, is dat zeker niet terug te vinden in de zithouding. Ook de langere rijder kan goed uit de voeten op deze Ducati, nadeel voor de mensen met een grotere schoenmaat is dat de hak van de linkervoet vrij snel tegen de achterbrug aankomt.

Het geluid wat uit de korte uitlaatdemper komt is typisch Ducati, de zware roffel heeft verder geen toelichting meer nodig, Ducati staat hier immers om bekend. Een blik op het volledig digitale dashboard bevestigt dat je op een èchte superbike zit, het dashboard lijkt rechtstreeks uit de racerij te komen. Buiten de duidelijke toerenteller, snelheidsmeter en versnellingsindicator om geeft het dashboard nog veel meer informatie, waaronder de instelling van de ABS, engine brake control, traction control, wheelie control, gekozen rijmodus (Wet, Sport en Race), tankmeter, temperatuurmeter en een klok. Ondanks deze flinke hoeveelheid informatie is het dashboard redelijk overzichtelijk gebleven. De bediening van het dashboard, en het instellen van de diverse rijmodi en het aanpassen van deze modi vergt wel enige studie. Het knopje waarmee de richtingaanwijzers uitgezet worden, wordt tevens gebruikt om settings te bevestigen in het dashboard. Tijdens het rijden zorgt dit er voor dat er nog weleens per ongeluk dingen in het dashboard te voorschijn komen, terwijl je alleen maar de richtingaanwijzer uit wilde zetten, terwijl deze al uit bleek te zijn…

Grootste wijziging aan het ‘superquadro’ L-twin motorblok van de Panigale is de cilinderinhoud die gestegen is van 1198 cc naar 1285cc. Een opmerkelijke stap van Ducati, aangezien deze motor hierdoor niet meer gehomologeerd is voor -onder andere- het WK Superbikes, een klasse die voor Ducati toch heel belangrijk is. Om deze reden heeft Ducati naast de 1299 Panigale en de 1299 Panigale S dan ook nog de 1199R in het assortiment. Het 1285cc tellende motorblok met maar liefst 205PK maakt direct een enorme indruk, bij lage toerentallen is er direct merkbaar dat je bijna 100cc extra aan boord hebt. Vanaf 4000 toeren accelereert de Ducati zonder tegensputteren al erg rap, bij 6000 rpm krijg je in eerste instantie het idee dat je al het maximale vermogen benut. Het maximale koppel van 144,6Nm ligt echter net na de 8.000 rpm, tijdens het accelereren merk je dan ook heel duidelijk dat je bij die 8.000 toeren echt gelanceerd wordt en hij continue in de ketting blijft klimmen. Zeker in de racemodus is de Ducati niet meer te houden en gedraagt hij zich als een wild beest. Gelukkig zijn zaken zoals wheelie control, traction control en ABS per rijmodus nog apart naar wens in te stellen. Dankzij de fenomenaal werkende quickshifter worden stoplicht sprintjes op deze Panigale een groot feest; opschakelen zonder koppeling en zonder de gashendel te sluiten zorgen ervoor dat de Ducati door niemand meer bij te houden is.

De quickshifter van Ducati staat het ook toe om terug te schakelen zonder de koppeling te hoeven gebruiken, de electronica van de motor geeft zelfs automatisch een ‘blip’ tussengas wanneer je terugschakelt. Ook dit systeem werkt feilloos en draagt bij aan de superbike beleving van de Panigale. Hierbij moet wel gezegd worden dat het terugschakelen van de 2e versnelling naar de 1e versnelling zonder te koppelen lang niet altijd even soepel verloopt. Het beetje tussengas wat de motor op dat moment automatisch geeft is bij lage snelheden soms erg vervelend en brengt onrust, daarnaast komt de motor dan vaak per ongeluk in de neutraal stand terecht. Duidelijk is dat dit ‘blipper’ systeem gemaakt is voor tijdens het meer sportieve rijden, en niet voor het rijden op lage snelheid in de eerste 2 versnellingen.

In de sport modus laat de Ducati zich makkelijk berijden, alles voelt soepel en neutraal aan. Het stuurgedrag op bochtige wegen is daarbij zoals je van moderne superbikes zult verwachten. De Ducati stuurt dus scherp, houdt goed zijn lijn, maar voelt zeker niet erg nerveus aan. Bij sportief rijden geeft de motor veel feedback, stabiliteit en vertrouwen, geen moment zal de Ducati je verrassen. Schakel je over op de racemodus, dan verandert de sportieve Panigale in een waar race monster. Het vermogen word een stuk bruter afgegeven, de vering is stugger en dus minder comfortabel, en het dashboard verandert in een waar racescherm met daarop geen grote snelheidsmeter meer maar een laptimer midden in beeld. In deze modus word het een ware uitdaging om deze 1299 te berijden, hij voelt dan duidelijk meer aan als een circuitmotor. Nog steeds geeft de Panigale een goede feedback maar de stuggere vering en de nerveuzere gasrespons zorgen ervoor dat je nu wel het gevoel krijgt dat de dikke superbike je ieder moment kan verrassen. Gelukkig werken de Brembo remmen uitstekend, en heb je de snelheid er al weer snel uit als dat noodzakelijk is. De ABS werkt in deze modus ook alleen op het voorwiel, iets wat op het circuit gebruikelijk is maar wat op straat best tricky kan zijn.

Conclusie
Ducati is er op een makkelijke manier (het vergroten van de cilinderinhoud) in geslaagd om de Panigale verder te verbeteren. Het electronicapakket is erg uitgebreid, maar is grotendeels ook nog steeds erg functioneel voor straat gebruik. De 1299S laat zich in sport modus makkelijk berijden en geeft veel vertrouwen. De racemodus is echt niet geschikt voor straatgebruik. Deze Ducati heeft een prettige relatief relaxte zithouding en kan daardoor prima gebruikt worden voor de sportieve lange ritten op de straat. Voor de langere motorrijder biedt de Panigale ook voldoende ruimte. De niet inklapbare spiegels, de moeilijk te vinden zijstandaard en het af en toe wat tegenwerkende terugschakel systeem doen dan ook amper afbreuk aan deze prachtige superbike.

Tekst: Ilja Pokorny – Foto’s: Antony Schraven